شنیده بودم بیمار را نگیرد خواب

همی بپیچد بر گرد خویش از تب و تاب

گزافه بود و دروغ این سخن که می گفتند

دروغ نزد حکیمان بتا ندارد آب

از آنکه چشم تو بیمار هست و در خوابست

به جای او همه زلف تراست پیچش و تاب

دگر شنیدم در چین ز مشک ناید بوی

مشام عقلم از اینهم نیافت بوی صواب

از آنکه زلف تو مشکست و بارها دیدم

که هست او را در چین شمیم عنبر ناب

دگر شنیدم کتان ز ماه می کاهد

ازین گزافه هم ای ماهروی روی بتاب

از آنکه کاهد سیمین تنت ز پیراهن

مگر نه پیراهن استت کتان و تن مهتاب

دگر شنیدم سیماب هست عاشق زر

هم این فسانهٔ محضست ای اولوالالباب

که زرد چهرهٔ من بر سپید عارض تو

عیان نمود که زر عاشق است بر سیماب

دگر شنیدم با آب دشمنست آتش

قسم به جان تو این هم نداشت رونق و آب

ز من نداری باور یکی در آینه بین

که چهرهٔ تو به یکجا هم آتشست و هم آب

دگر شنیدم عناب می نشاند خون

به هر که گوید این حرف لازم است عتاب

از آنکه دیدم کز دیدگان خونبارم

بخاست لجهٔ خون تا مزیدمت عناب

دگر شنیدم جای عذاب نیست بهشت

اگر چه نص حدیثست و دیده ام به کتاب

ولی جمال تو خرم بهشت را ماند

وزان بهشت به جانم رسد هزار عذاب

دگر شنیدم در ری کسی به قاآنی

نداده جایزه وین گفته هم نبود مصاب

از آنکه دیدم زان پیشتر که گوید مدح

بسی جوایز و تشریف یافت از نواب

خجسته مام ولیعهد آن که قدرت او

سپهر اخضر سازد همی ز برگ سداب

کفایت کرمش سنگ را کند گوهر

حلاوت سخنش زهر را کند جلاب

بدان رسید که از خویش هم شود پنهان

ز بس که عصمت او بسته بر رخش جلباب

بهشت وکوثر و طوبی به مهر اوگروند

زهی سعادت طوبی لهم و حسن مآ ب

ز یمن معدلت آبادکرد عالم را

از آن سپس که ز غوغای حس کرد خراب

کفش ببخشد هرچ آن زکان کند تاراج

هلا ندانم وهاب هست یا نهاب

مگر ولادت او در شب اتفاق افتاد

که آفتاب چو شب شد رود به زیر حجاب

اگر چکد عرقی از رخش به بحر محیط

ز آبش آید تا روز حشر بوی گلاب

خلوص شاه جهان جای روح و خون شب و روز

دوان همی رودش در عروق و در اعصاب

شه ار سوالی از وی کند ز غایت شوق

یکان یکان همه اعضای او دهند جواب

به باده میل ندارد شه ار نه از سر مهر

ز پارهٔ جگر خویش ساختیش کباب

ز بس که دل کشدش سوی شاه ینداری

فکنده شاه جهان در عروق او قلاب

زهی ز لطف تو در آب مستی باده

خهی ز قهر تو در سنگ لرزهٔ سیماب

رسول دید چو هر نطفه و جنینی را

که تا به حشر در ارحام هست یا اصلاب

شعاع روی ترا دید در مشیت حق

چه گفت گفت الا ان هذه لعجاب

یقین نمود که بی پرده گر تو جلوه کنی

ز شرم تیره شود آفتاب عالمتاب

خلل به روز وشب افتدسپس فروض و سنن

نکرده ماند و مهمل شود ثواب و عقاب

ز حرمت تو پس آنگه به حکم مطلق گفت

که تا زنان همه در چهره افکنند نقاب

وگر به حکم پیمبر نمی شدی مستور

رخ تو قبلهٔ دین بود و ابرویت محراب

تو نیز چون ز رسول این چنین عطا دیدی

نثارکردی جان را بر آن خجسته جناب

ترا محبت زهرا چنان کشد سوی خویش

که گوییت رگ جان و به گردنست طناب

همت به مهر ولیعهد دل کشد چندان

که در بیابان ظهر تموز تشنه به آب

خجسته ناصر دین آنکه از سیاست او

چنان بلرزدگردون چوگوی در طبطاب

عقاب بر همه مرغان از آن بود غالب

که روز رزم بود پر تیر او ز عقاب

غراب از آن به شآمت مثل شد از مرغان

که تیره روی چو اعدای جاه اوست غراب

خدای یک صفت خود به جود او بخشید

از آن بود کف جودش مسبب الاسباب

اگر مجسم گشتی محیط همت او

سپهر و انجم بودی برآن محیط حباب

ز تیغ گیهان سوزش بسی عجب دارم

که چون نسوزد کیمخت را به روی قراب

به روز محشر هر چیز در حساب آید

به غیر همت او کان برون بود ز حساب

به مدح او نرسی لب به بند قاآنی

که تیر با همه تندی نمی رسد به شهاب

مدار چرخ رونده است تا به گرد زمین

همی به شکل رحا و حمایل و دولاب

شه جهان و و لیعهد و مام او را باد

خدا معین و ملک ناصر و فلک بواب